از آثار به جا مانده از گورستان‏هاى كهن، چنين به دست مى‏آيد كه بشر، از آغاز پيدايش خود، زنده شدن مردگان را به نوعى باور داشته و به بازگشت آنان به صحنه زندگى معتقد بوده است. به همين جهت مرگ را پايان زندگى نمى‏دانسته است.
يك نمونه صدق گواه اين ادعا، وجود كشفياتى است كه اخيرا باستان شناسان در شهر سوخته انجام داده‏اند. اين مشكوفات نشان مى‏دهد كه مردم آن ديار، رستاخيز انسان‏ها را باور داشته، و به اين منظور مردگان را با اشياء مورد علاقه‏شان به خاك مى‏سپردند.
اين نكته، موضوعى نيست كه ويژه شهر سوخته و يا سرزمين ايران باستان باشد، بلكه در جاى جاى كره خاكى هر كجا گورستانى تاريخى پيدا شده است آثار به جا مانده در درون آن گورها، بيانگر چنين باورى اصيل در ميان انسان‏هاى گذشته است، از نژاد سفيد گرفته تا نژاد سرخ و زرد و سياه، از آسيا گرفته تا اروپا و آفريقا و آمريكا.
هر چند اين باور مقدس در طول تاريخ، دچار فراز و نشيب‏هايى شده و قهرا به خرافاتى آلوده شده است، ولى اين آميختگى موجب از ميان رفتن اصالت آن نمى‏شود.
آيين مقدس و جهان شمول اسلام، موضوع زنده شدن مردگان در روز واپسين را آن چنان روشن و آشكارا بيان نموده و به تنقيح همه جانبه آن پرداخته است كه جاى هر گونه ابهام و ترديد را از ميان برداشته، و اين باور اصيل را از زنگارهاى جهل و خرافات تاريخى زدوده است.
در قرآن كريم و روايات ائمه طاهرين عليه‏السلام به صراحت، حقيقت دنيا و آخرت، عالم برزخ، روز محشر، بهشت و دوزخ، نعمت‏هاى بهشتى و كيفرهاى دوزخ به تصوير كشيده شده است.
نهج البلاغه كه قسمتى از سخنان و نامه‏ها و كلمات قصار امام اميرالمؤمنين على عليه‏السلام است داراى محورهاى گوناگون سياسى، اخلاقى و اعتقادى است. هر چند معاد، موضوع اصلى اين كتاب را تشكيل نمى‏دهد، ولى از لابه لاى آن مى‏توان به خوبى و روشنى ابعاد گوناگون آن را دريافت.
از اين رو نگارنده بر آن شده است كه در اين باره تحقيقى به عمل آورد كه نتيجه اين تحقيق و بررسى چيزى است كه در برابر خوانندگان قرار گرفته، و به نام ((معاد در نهج البلاغه)) تقديم مى‏گردد.
اميد است اين اثر ناچيز گامى در راستاى معرفى گوشه‏اى از مباحث اعتقادى نهج البلاغه و نيز به دنبال آن، شناخت يكى از باورهاى اصيل اسلامى به شمار آيد. و خوانندگان گرامى را بهره‏اى رسانيده و ذخيره‏اى براى روز حساب و نياز نگارنده باشد.